(ေကာင္းကင္ကို ရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ သေဘာက်လို႔ တင္လုိက္ပါတယ္..)
အစကေတာ့
ေသာႏုတၳိဳရ္လုိ အၾကည့္
ဒုကၡသည္ ဥပဓိနဲ ့။
ကုိယ့္အတၱကုိယ္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ေဖးကူလက္တြဲ လိုက္မွ
အျပံဳးတခ်က္ မပ်က္
လူစားလဲရက္တာ နာလုိက္တာ။
အစကေတာ့
မိတ္ေဆြထက္ပုိတဲ့ အျပံဳး
ပန္းပြင့္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ ့။
ကုိယ့္သံသယေတြကုိ သန္ ့ရွင္း
ခင္မင္မွႈေတြနဲ႔ တံတားခင္းေပးလိုက္မွ
ဓားသြားနဲ ့ခ်နင္း
ငါရင္းလုိက္ရတာ နာလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို
0 comments:
Post a Comment