ေၾကကြဲည

အဆံုးသတ္မွာ
ဥၾသသံေလးက အခန္းတံခါး လာေခါက္တယ္
ညက နက္ေနၿပီ
ရြက္ေၾကြေတြ က်ေနဆဲ
ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီေရေမႊးနံ႔ေလးက ပ်ံလြင့္ေနခဲ့တာပါ

ဘ၀ကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔
ၾကံဳး၀ါးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္
အတိတ္ဆိုတာ အတိတ္လိုပဲ
တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္

သြားခဲ့တဲ့ လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္
မၿငီးမျငဴ ျဖစ္ေနရမွာေလ
ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ မပ်င္းမရိ
ဆက္နားေထာင္ေနရမွာေလ
လြင္ေနတဲ့အၿပံဳးေတြ
ႏုေနတဲ့ အၿပံဳးေတြ ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ပါတယ္

ေျမြေတြ အေရခြံလဲလို႔ ရသလို
ခံစားခ်က္ေတြကို အသစ္လဲပစ္လိုက္ခ်င္တယ္
သတိရျခင္းေတြက နာတာရွည္ေရာဂါတစ္ခုလို
ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္

ဟာေနတဲ့ ရင္ဘက္ကို ဘယ္ဟာေတြနဲ႔ ကုစားမလဲ
မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ စကားေတြ ရွိေသးတာမို႔
ဇာတ္လမ္းကို ဒီလိုေလး အဆံုးမသတ္လိုက္ခ်င္ဘူး

နာက်င္ေစသူနဲ႔ ၾကင္နာသူ

(၁)
အၿမဲတမ္း မင္းကို နာက်င္ခံစားရေအာင္လုပ္ေနသူေတြ
ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္ေနၾကတာလဲဆိုေတာ့
ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေအာင္လုပ္လုပ္
မင္း သူတို႔ကို အၿမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာပဲဆိုတာ
သူတို႔ မသိစိတ္က သိေနလို႔ျဖစ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအခ်စ္က ခိုင္ၿမဲေနဆဲပဲ
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ခ်စ္သူက ေပးတဲ့နာက်င္မႈကို
မင္းက ႏွစ္သက္ေနေၾကာင္း ျပေနလို႔ေလ။

မင္းက ခိုင္ၿမဲတဲ့အခ်စ္ကို
အဆက္မျပတ္
လွစ္ျပေနၿပီဆိုရင္
(အၿမဲတမ္း ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ေနရင္)
မင္းဟာ သူမ်ားေတြေပးတဲ့
နာက်င္မႈေတြကို ခံရေတာ့မယ္။Show/Hide

ခိုင္ၿမဲတဲ့အခ်စ္သမားကို
အေရးမၾကီးဘူးလို႔
သတ္မွတ္လိုက္တာဟာ
႐ိုးသားၿပီး ဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့
ႏွလံုးသားတစ္ခုကို
မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္တာပဲေလ။
(ခိုင္ၿမဲတဲ့ မင္း ေမတၱာကို
အေရးမလုပ္
မ်က္ကြယ္ျပဳလိမ့္မယ္)။

(၂)
လူေတြဟာ
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့သူေတြသာ
အေရးၾကီးတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္
ဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ဟာ
ပိုင္ဆိုင္မႈေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ
ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္လို ပိတ္မိေနတာပဲ
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့
အခ်စ္ကို ရွာေဖြဖို႔
သူတို႔မွာ အင္အားမရွိဘူးေလ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလိမ္ညာဘဲ
အမွန္ကို လက္ခံရင္
ၾကင္နာတတ္သူက
အေရးၾကီးတယ္လို႔ သိလာမယ္
ရဖို႔ လြယ္ကူေနတာေတာင္ သူက
အခ်စ္စစ္ကို တန္ဖိုးၾကီးၾကီးထားၿပီး
လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္

လူေတြဟာ
သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က
အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ေနမိၿပီလို႔
သိလိုက္တာနဲ႔
အဲဒီအခ်စ္ကို ခုတုံးလုပ္
အားနည္းခ်က္အျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး
အႏိုင္ယူတတ္ၾကတာပဲ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ
ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားက
ေပၚထြက္လာတာပါ
ကံေကာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္
နာက်င္မႈေတြကေတာ့
ခံစားရႏိုင္ေသးတာပဲေလ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က မင္းကို
နာက်င္ေစမယ္ဆိုရင္
တစ္စံုတစ္ေယာက္က မင္းအတြက္
တုန္႔ျပန္ေပးလိမ့္မယ္
အသိစိတ္က လက္ခံခံ၊ မခံခံ
မင္းအတြက္ နာက်င္ေပးတဲ့သူဟာ
မင္းရင္ထဲမွာ ေရာက္လာေတာ့မယ္
ဒီအခ်ိန္ဟာ
မင္းအတြက္ အခ်စ္ကို
ခံစားရဖို႔အခ်ိန္ပဲေပါ့။

ကိုယ့္အနားရွိေစခ်င္

အိမ္ျပန္ခ်ိန္

ၾကယ္ေတြဆံုတဲ့ ည

ေဒးဗစ္ ေလေပၚ ပ်ံႏိုင္သလား

ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္တာေတာ့ မသိဘူး။ မ်က္စိလွည့္စားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါတယ္။

ေႏွာင္ၾကိဳး

*အသက္ဆက္မယ့္ phone ကေလး*

ခြဲခြာမယ့္ရက္ေတြ နီးကပ္လာေတာ႕
စုိးရိမ္ျခင္းစိတ္ေတြ ျပည့္ႏွက္လာျပီေပါ့....
ေမာင္ရယ္...ခြဲသြားမဲ့အစား
ဒီလူ႔ကုိသတ္သြားတာမွ
ေနသာရွိအုံးမယ္.......

အခုေတာ့...ခြဲခြာျခင္းရဲ့ေနာက္မွာ
မ်က္ရည္စေတြလုိက္ပါေနေတာ႕
ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္ ေျပာတဲ့စကားလုံးတုိင္းဟာ
အဆိပ္သင့္တဲ့ငွက္တစ္ေကာင္
အေတာင္ပံတစ္စုံ က်ိဳးသြားသလုိ
ဘာမွ...ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး...

ေမာင္ရယ္...မရက္စက္လုိက္ပါနဲ႔ေနာ္
ေမာင္က...မ ဘ၀အတြက္
မရွိမျဖစ္မို႔ ျဖစ္နဳိင္တယ္ဆုိ
တစ္ခုသာေျပာလုိက္ခ်င္တယ္
မထားခဲ့လုိက္ပါနဲ႔လို႔ .....

ေမာင္ရယ္...ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရတဲ႕
ရင္ခုန္သံတုိင္းမွာ
ေမာင္ရဲ့အျပံဳးေလး.....ကုိ
ေတာင္တေနေတာ႕
တစ္ခါတစ္ခါ
သူၾကားေအာင္ေျပာေျပာေနရတယ္
အျပံဳးပုိင္ရွင္ ေမာင္တစ္ေယာက္
ျပန္လာမွာလို႔ေလ......!

ဲဲျပန္လာပါေမာင္ရယ္
တစ္ေယာက္ေသာဘ၀ဟာ...
အေမွာင္ညေတြ ျဖတ္ကူးရသလုိ
ေဂါက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔မို႔
ညညဆုိထထေအာ္ေအာ္ေနတယ္
ေမာင္...ေမာင္လို႔....ေပါ႕

ေမာင္ရယ္....ျဖစ္နဳိင္ရင္ အာခံတြင္းမွာ
ဖြဖြေလး ၀ွက္ထားခ်င္တယ္
အေ၀းတစ္ေနရာ
ေျပးထြက္မသြားေအာင္လို႔ေလ....

ဒါေပမယ့္....ေျဖသိမ့္စကား
ရင္ထဲမွာ၀င္လာခဲ့တယ္
မျပည့္စုံတဲ့ဘ၀မွာ
မေတြ႔ဆုံရတာ
မဆန္းဘူးတဲ့ေလ......

မွန္ပါတယ္...ဒါေပမယ္႕
အရာရာကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္
ခြင့္လႊတ္စိတ္နဲ႕
ေမာင္ရယ္ထားခဲ့ပါေတာ႕
တားကာမေနေတာ့ဘူး
ဒီမွာရူးလဲရူးပါေစေတာ႕
ေနာက္ကုိလွည့္မၾကည့္ပါနဲ႔ေတာ႕


ေမာင္ရယ္...သတိရရင္ေတာ႕
ဖုန္းေလးကုိအသက္သြင္းထားလုိက္မယ္ေနာ္
ဖုန္းသံကုိနားစုိက္ေထာင္ရင္း.....
ကဲ..ငါအတြက္ေတာ့အသက္ဆက္ဖုိ႕
ဖုန္းတစ္လုံးသာရွိခဲ့တာပါလား
ေမာင္ရယ္...ေက်နပ္ပါတယ္
ေက်နပ္ေနမယ္ေနာ္...

ေ၀ခဲြမရေသာ အေ၀းမ်ား

ဘယ္ကေန ဘယ္အထိ ဖြင့္ထားမလဲ

ဘယ္ကေန ဘယ္အထိ ပိတ္ထားမလဲ

အကုန္လံုးဖြင့္ထားလို႔လဲ မျဖစ္ေသးဘူး

အကုန္လံုးပိတ္ထားၿပီးလဲ မေနတတ္ဘူး

ဆႏၵကို ေခါင္းေဆာင္လို႔လဲ မဟုတ္ေသးဘူး

ဘ၀ကို ကိုင္ေပါက္လို႔လဲ ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး

ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးျပန္ေတာ့လဲ မေကာင္းဘူး

ေလးေလးပင္ပင္ဆိုေတာ့လဲ ေသြးတိုးမယ္

ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္လည္း မာနက လက္မခံဘူး

ေရွ႕တိုးရေအာင္လဲ အားက မရွိဘူး
Show/Hide

ဒါဆို ေဘးေကြ႕လိုက္ေပါ့ ဆိုရင္လည္း

ဘယ္လား ညာလား

အားအားရွိ စာအုပ္ေကာက္လွန္တတ္လို႔

ကိုယ့္ရင္ဘက္ကို ျပန္လွန္ၾကည့္ဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္၊

လမ္းက ဆံုးေနေပမယ့္ ဆႏၵေတြက

မဆံုးေသးတာ

ခက္တယ္၊

ေနာက္က်လြန္းလို႔ ေအာ္ေခၚေနရတာ

အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာၿပီ၊

ဒီဆႏၵေတြနဲ႔ ဒီလမ္းေတြနဲ႔

အနာဂတ္ဟာ

ေမွာင္မုိက္ေနေတာ့တယ္။

အေရးမၾကီးဘူး

ပုလဲမ်က္ရည္

မွတ္ေက်ာက္စြဲမယ့္ အခ်စ္*

ခ်စ္သူ.....တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြး
တသိမ့္သိမ့္ေဆြးေနတဲ့ငါ့ဘ၀မွာ
ေျဖမရတဲ့ေ၀ဒနာအလြမ္း
ေၾကျငာစမ္းခ်င္လည္း
မေရရာတဲ့ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔လြမ္းေနရအုံးမွာလား...ခ်စ္သူ

တႏြယ္တႏြယ္ရစ္ခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္က
တကယ္တကယ္ ခ်စ္ခဲ့တာမုိ႕
ျမဲျမံ့လွတဲ့ခ်စ္စၾကိဳးေခြ
သံေယာဇဥ္ကုိ ဘာေတြနဲ႔ျဖတ္ေတာက္မလဲ
မွတ္ေက်ာက္စြဲမယ့္ဒီအခ်စ္မ်ိဳးကုိ
အျပစ္အၿငိဳးေတြနဲ႔
ျဖတ္ေတာက္မလား

ဘယ္လုိႏႈန္းထားေတြနဲ႔ျဖတ္ေတာက္ျဖတ္ေတာက္
တႏြယ္ရစ္ခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္က
တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာမို႔
ခ်စ္သူ...ဒို႔ကုိ
အမုန္းမပြားသင့္ပါဘူး........။
1.21.14.7(B)

*အမုန္းျမွား*

ခ်စ္သူ....ႏွလုံးသားတည့္တည့္
အမုန္းျမွားတစ္စင္းနဲ႕
ပစ္လြတ္လုိက္တာလား...?
နာက်င္ေအာင္စုိက္၀င္ခဲ့ေတာ႕
ဒဏ္ရာဟာ...ေပ်ာက္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး

သို႔ေသာ္လည္း...ခ်စ္သူ
အသဲစြဲေအာင္ခ်စ္ခဲ့တာမို႔
နာက်င္ေအာင္စုိက္၀င္ခဲ့ပါေစ....
အမုန္းနဲ႔ပစ္ခြင္းတဲ့ျမွား
မတားေတာ႕ပါဘူး

တကယ္လုိ႔သာ....ခ်စ္သူသာေပ်ာ္မယ္ဆုိရင္
ဒီႏွလုံးသား စုတ္ျပတ္ပါေစ..
အမုန္းျမွားကုိ ရင္မွာစုိက္ျပီး
ေသာကအိမ္ငယ္ထဲမွာ
အလြမ္းေတြျပည့္လွ်ံစြာျဖင္႕
ႏွလုံးသားဒဏ္ရာ သက္သာေစဖုိ႕
အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္း
ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းကုိ
အျမဲတမ္းတ
လြမ္းေနအုံးမွာပါ.....ခ်စ္သူ။
1.21.14.7(b)

အနာဂတ္တစ္ခုသို႔ တမ္းျခင္း

ငါတို႔ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႕ခဲ့ၾကေပမယ့္

တစ္ခါမွ တကယ္မေတြ႕ခဲ့ၾကဘူး

မင္းက အျပင္လား

ငါက အတြင္းလား

ကာျခားထားတဲ့တံတိုင္းေတြနဲ႔

ပစၥဳပၸန္က ေယာင္ကိုင္းလာခဲ့

အေရွ႕ေျခလွမ္း

အေနာက္မ်က္ႏွာမူ

ေတြေတြေ၀ေ၀ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး

ကုန္သြားတဲ့အတိတ္ေတြက

ဗလာဟင္းလင္း က်င္းလို႔

ေတြးရင္းေတြးရင္ အေတြးကြန္ယက္ထဲ ၀ဲေနသလို

ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္ သူ႕အၾကည့္ေတြထဲက

ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့တာပါ

ၾကာေလၾကာေလ

ႏွလံုးသားက သူ႕ဆံႏြယ္ေတြလို

ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့လာခဲ့

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့

ဘာအနာဂတ္သစ္မွ

မေတာင္းဆိုခ်င္ေတာ့ဘူး။

တစ္သက္တာအလြမ္း

လြမ္းလုိ႔မဆုံး
လြမ္းေနတုန္းမွာ
အလြမ္းေတြျပည့္လွ်ံ
အလြမ္းဒဏ္ေတြရုိက္ခတ္
လြမ္းတဲ့ညတုိင္း
အလြမ္းသီခ်င္း
လြမ္းစာေရးရင္း
အလြမ္းအိမ္မက္
လြမ္းလို႔မက္ျပီး
အလြမ္းတစ္သက္တာ
လြမ္းကမာၻမွာ
ငါ့အတြက္ေတာ႕
လြမ္းရင္းလြမ္းရင္း
လြမ္းေနရအုံးမွာပါ။

ေျဖသိမ့္လိုက္

ခ်စ္သူက လူကိုမ်က္ရည္က်ေစတယ္
သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီက်တဲ့မ်က္ရည္ကို
သုတ္ေပးတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။



ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာအေကာင္းဆံုး ကာလေတြပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေ၀းတစ္ေနရာကေန မွန္းဆတမ္းတေနရရုံနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရပါေတာ့တယ္ရွင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူရွိေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြရဲ့ တန္ဖိုးကို သိတတ္နားလည္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ား

ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို လူျမင္မွာစိုးတာနဲ႔

ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္ငိုခဲ့

ရႈိက္ႀကီးတငင္။

ငိုသံကို အျပင္လူၾကားမွာ စိုးတာနဲ႔

ေရပိုက္ေခါင္းကို ကိုယ္ဖြင့္ခဲ့။

ပါးျပင္မွာ ပူေႏြးေႏြး

ေရသံမွာ တစ္စက္ကေလး

ခံစားခ်က္မရွိဘူး။

လူျဖစ္လွ်က္နဲ႔လံုးလံုး

အဆံုးအရႈံးႀကီးခဲ့ပါတယ္ ဘ၀ရယ္

ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ ေတာင္စြယ္မွာ

ႏွင္းေတြ ေ၀တုန္းမို႔လား။

မိုဃ္းေဇာ္

မင္းသိမွာေပါ့

A:"ေပာ့ ဂြ်န္. မင္း ဘုရားသခင္ကိုသိလား"
B:"ပာင္အင္း မသိဘူး"
A:"အဲ႔ဒါေျပာတာေပါ့ မင္းသာ ေသာၾကာနဲ႔ စေနညတိုင္းဖြင့္တဲ႔
ဘာသာေရးသင္တန္းကို လာရင္သူ႔ကို သိမွာေပါ့"

B:"မင္းကေရာ ကာရုိးလ္ကိုသိလို႔လား"
A:"ပာင္အင္း မသိဘူး"
B:"အဲ႔ဒါေျပာတာေပါ့ မင္းသာ ေသာၾကာနဲ႔ စေနညတိုင္းဖြင့္တဲ႔
ဘာသာေရးသင္တန္းကို မလာရင္ မင္းမိန္းမဆီကို လာေနတဲ႔ ကာရုိးလ္
ကိုသိမွာေပါ့"
note! forward mail မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

မင္းေၾကာင့္

လင္မယားမ်ား သစၥာေဖာက္မွဳ အေၾကာင္းကို ေခါင္းစဥ္တပ္ကာသေဘ္ာသားမ်ားအား
ေပာာေျပာပဲြလုပ္သည္
လင္မယားအခ်င္းခ်င္း သစၥာေဖာက္ျခင္းသည္ မဆန္းေတာ့ေၾကာင္းရာခိုင္ႏွဳန္းအရ
မင္းသား မင္းသမီးမ်ားသည္ သစၥာအမဲ့ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း
အားကစားသမားမ်ားက ဒုတိယေနရာမွာ ရွိေနျပီး သေဘ္ာသားမ်ားက
တတိယေနရာေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ပို႔ခ်သူက ရွင္းျပသည္

ထုိအခါ သေဘ္ာသားတစ္ေယာက္က"ကြ်န္ေတာ္ သေဘ္ာလုိက္ေနတာ ႏွစ္ 20 ရွိေနျပီ
အိမ္ကမိန္းမကို တစ္ခါမွသစၥာမေဖာက္ဖူးဘူး"

ထုိအခါ ေဘးမွသေဘ္ာသားမ်ားက" မင္းလို ေကာင္မ်ိဳးေၾကာင့္ငါတို႔ေတြ
တတိယေနရာေရာက္ေနတာေပါ့ကြ"
ပာု မေက်မနပ္ျပန္ေျပာၾကေလသည္…

ကယ္တင္ရွင္

ဇိမ္ခံ သေဘ္ာေပၚတြင္လိုက္ပါလာေသာ အပ်ိဳေခ်ာတစ္ဦး၏
ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတြင္ေအာက္ပါအတိုင္းေရးထားသည္

ပထမေန႔…အပ်ံစားသေဘ္ာျဖစ္သည္။

သေဘ္ာေပၚရွိေယာက်္ားမ်ားတြင္
captain သည္ အေခ်ာဆံုး အခန္႔ဆံုး ျဖစ္သည္

ဒုတိယေန႔…ထမင္းစားခန္းတြင္ captain ႏွင့္တစ္စားပဲြတည္း က်သည္။

တတိယေန႔…သေဘ္ာကို captain က လို္က္ျပသည္။ထို႔ေနာက္ ခ်စ္ေရးဆိုသည္။

စတုတၳေန႔….ယေန႔ည သူ၏အခန္းသို႔မလာပါက သေဘ္ာကို ေမွာက္ပစ္မည္ပာု ျခိမ္းေျခာက္သည္။

ပဥၥမေန႔… မေန႔က ညက ခရီးသည္ 380 ႏွင့္ သေဘ္ာသား 120 တို႔၏ အသက္ကို ကယ္တင္လိုက္သည္။

စဥ္းစားပါဦး

သူမ "ငါႏိုင္ငံၿခားသြားမလို ့"

သူငယ္ခ်င္း " ဘာလုပ္ဖို ့"

သူမ " ပိုလွေအာင္ ခြဲစိတ္ကုသမလို ့"

သူငယ္ခ်င္း " အေတာ္ကုန္မွာပဲေနာ္"

သူမ " သိန္း၂၀၀ ေလာက္ေတာ ့ကုန္မွာေပါ ့"

သူငယ္ခ်င္း " ႏွေၿမာစရာႀကီးဟယ္"

သူမ " ကိုယ္ခ်စ္သူအတြက္ပဲကြာ"

သူငယ္ခ်င္း " စဥ္းစားပါဦးကြာ။ မင္းမွာရွိတဲ ့သိ္န္း၂၀၀ကုန္သြားရင္

မင္းခ်စ္သူက မင္းကို ခ်စ္ပါဦးမလား"

မွန္လိုက္ေလ

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားေၿပာေနၾကရာ

မိန္းမ " ရွင္တို ့ ေယာက်္ားေတြက ဒီဘက္နားက၀င္ ဟိုဘက္နားကၿပန္ထြက္သြားတာပဲ"

ေယာက်္ား " မင္းတို ့မိန္းမေတြကေရာ"

မိန္မ " က်ဳပ္တို ့ကေတာ ့ဟိုဘက္နားက၀င္တာေရာ ဒီဘက္နားက ၀င္တာေရာ

ပါးစပ္ကပဲ ၿပန္ထုတ္တာ"

အေမတာ၀န္ယူတယ္

"ေမေမ သမီး ဒီလူ ့ကို လက္မထပ္ခ်င္ဘူး၊ သူက ဘုရားမဲ ့၀ါဒီ၊
ငရဲ ရွိတယ္ဆိုတာ သူမယံုဘူး"
" လက္သာထပ္လိုက္ပါ သမီးရယ္ ၊ ငရဲရွိတယ္ဆိုတာ သူသိသြားေအာင္
လုပ္ဖို ့ေမေမ့တာ၀န္ ထားလိုက္ပါကြယ္ "

သတင္းသံုးခု

ခြဲစိတ္ကုသခံထားေသာ လူနာထံ ဆရာ၀န္ လာၾကည့္သည္။
"ခင္ဗ်ားကို သတင္းသံုးခုေၿပာစရာရွိတယ္၊ တစ္ခုက မေကာင္းတဲ ့သတင္း၊
ေနာက္တစ္ခုက ေကာင္းတဲ ့သတင္း၊ အဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ ့
အေကာင္းဆံုးပဲ၊ မေကာင္းတဲ ့သတင္းက စေၿပာမယ္၊
မၿဖတ္ရမဲ ့ခင္မ်ားေၿခေထာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့မွားၿဖတ္မိတယ္၊
ေကာင္းတဲ ့သတင္းကေတာ ့ၿဖတ္ရမယ္ ့ေၿခေထာက္ကို
ကြ်န္ေတာ္တို ့ထပ္ၿဖတ္ေပးမယ္….
အဲ …..အေကာင္းဆံုး သတင္းကေတာ ့ ေဘးခန္းက လူနာက ခင္းဗ်ားရဲ ့
ရွဴးဖိနပ္ကို သူ၀ယ္မယ္တဲ ့"

ေနာင္တ

ညတစ္ည သန္းေခင္ယံအခ်ိန္တြင္ ဇနီးၿဖစ္သူတစ္ေရးႏိူးလာ၍ ေယာက္်ားၿဖစ္သူကို
ရွာရာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၌ ရိွက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္၇ေလသည္။

ဇနီး ။ ေမာင္…ဘာၿဖစ္လို ့ငိုေနတာလဲ
က်ား ။ တို ့တေတြ သမီးရည္းစားဘ၀ခ်ိန္းေတြ တုန္းက မင္းအေဖၾကီးနဲ
့မိသြားေတာ ့မင္းအေဖၾကီးေၿပာတဲ ့စကားကို မင္းမွတ္မိေသးရဲ ့လား…။ မင္း
ငါ့သမီးကို အတည္ယူမွာလား… မယူရင္ေတာ ့ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သြားေနေပေတာ ့ဆိုတာေလ ..
ဇနီး ။ မွတ္မိသားဘဲ …အဲဒါဘာၿဖစ္လို ့လဲ
က်ား ။ ေအး….အဲဒီတုန္းက ေထာင္သာက်ခဲ ့ရင္ ဒီေန ့လြတ္ၿပီ ..အီး ဟီးဟီးဟီး …ရႊတ္..

အမေလး ရွင္မၿပန္ေသးဘူးလား?

အိမ္ေထာင္ရွိသူ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ က သူ.ရဲ. small ေလး ဆီကုိ
အလည္သြားပါတယ္။ သူ.ရဲ. small ေလးကလဲ သူ.ကုိေတြ.တုိင္း

Small ေလး - "ရွင္.ရဲ. ပသုိင္းေမြး ေတြ ကုိ ရိတ္လုိက္ပါလား ရွင္။ ဒါမွ
ရွင္ရဲ. အင္မတန္ ခန္.ညားတဲ. ရုပ္ကုိ ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားလုိ.ရမွာ"
အမ်ိဳးသား - "ငါ.အိမ္က အဖြားၾကီးက အဲ.ဒီ အေမြးကုိ ၾကိဳက္တယ္ဟ။ ငါ.သာ
အဲ.ဒီ ပသုိင္းေမြး ကုိ ရိတ္လုိက္ ရင္ ငါကုိ သတ္မွာ။ ဒါဆုိ ခ်စ္ေလးနဲ.
ေ၀းၿပီ။"
Small ေလး - "တုိတုိ ကလဲ ရိတ္လုိက္ပါ ခ်ိဳ အဟြန္.အဟြန္."

Small ေလး ရဲ. အခြ်ဲေကာင္းမူေၾကာင္. ထုိအမ်ိဳးသားလဲ သူ.ရဲ. ပသုိင္းေမြး
ကုိ ရိတ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီည မွာ ပဲ သူက ေက်ာေပးၿပီး အိပ္ေနေသာ သူ.မယားၾကီး ခုတင္ေပၚကုိ
တိတ္တိတ္ေလး တက္ၿပီး လဲလိုက္စဥ္။ မယားၾကီး က ရုတ္တရက္ နုိးလာၿပီး
လွည္.မၾကည္.ပဲ သူ. ရဲ. မ်က္နွာ ကုိ ပြတ္သတ္အာရံုခံလုိက္ခါ "အမေလး

ရွင္မၿပန္ေသးဘူးလား။ ခဏ ေနရင္ အိမ္က ႏြားၾကီး ၿပန္လာေတာ.မွာေနာ္"

ေယာက်ၤားေရ မိန္းမေခါင္းကုိက္လိုက္တာ

ရဲ ၀န္ထမ္း တေယာက္ သည္ တပတ္လံုး ညဆုိင္း တာ၀န္က် ေနရာ က တရက္မွာ
သူအလုပ္ေစာ ၿပီး တာနဲ. အိမ္ကုိ ေစာေစာၿပန္လာ ပါတယ္။ မနက္ ၂
နာရီခါတုိင္းထက္ ၄နာရီ ေစာၿပီး ၿပန္လာပါတယ္။
ရဲ၀န္ထမ္း ဟာ သူ.မိန္းမ အိပ္ေနတာ အိပ္ေရးပ်က္မွာ
ဆုိးသည္နွင္.မီးမဖြင္.အေမွာင္ထဲမွာ တင္ ယူနီေဖာင္း အကၤ်ီ ကို
ခြ်တ္ခ်လုိက္ၿပီး
ကုိယ္လံုး ဗလာၿဖင္. ခုတင္ေပၚ တက္လုိက္ပါတယ္။ဒီအခါမွာ သူ.မိန္းမ က ကေယာင္းကတန္းနွင္.

မိန္းမ - "ေယာက်ၤား ေရ ဒီမွာ ေခါင္းကုိက္လုိေသေတာ.မယ္ ။ ဟုိ ၂၄
နာရီေဆးဆုိင္က ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးေလး သြား၀ယ္ေပးပါလား ဟင္"
ရဲ၀န္ထမ္း - "၀ယ္ေပးရမွာေပါ. မိန္းမရယ္၊ ခဏေလးေစာင္.ေနာ္"
လုိ. ဆုိၿပီး ကမန္းကတန္း အက်ၤီ ေကာက္၀တ္ၿပီး ေဆးဆုိင္ကုိသြားပါေတာ.တယ္။
ေဆးဆိုင္ေရာက္ေတာ. အေရာင္း၀န္ထမ္းက အံ.ၿသၿပီး
အေရာင္း၀န္ထမ္း - "ခင္ဗ်ား က ဟုိဘက္ၿမိဳ.နယ္ က ရဲမဟုတ္လား"
ရဲ၀န္ထမ္း - "ဟုတ္တယ္ေလ ဘာလုိ.လဲ"
အေရာင္း၀န္ထမ္း - "ဒါဆို ခင္ဗ်ား ဘာလုိ. မီးသတ္သမား ၀တ္စံုၾကီး ၀တ္ထားရတာလဲ"
ရဲ၀န္ထမ္း - "ေဟ"

မယားဓါတ္ပံု

မယား - ရွင္ ကြ်န္မဓါတ္ပံု ကုိ ေန.တုိင္း
ရံုးတက္တဲ.အိတ္ထဲထည္.ထည္.ထားတယ္။ ဘာလုိ.လဲ။
လင္ - ေၾသာ္ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးမားတဲ. အခက္ခဲ ၾကံဳရ ပါေစ
မင္းဓါတ္ပံုကုိၾကည္.လုိက္တာနဲ. အားလံုးကုိ ေက်ာ္လြားနုိင္ခဲ.တယ္။
မယား - ၾကည္.စမ္း၊ ကြ်န္မ ဟာ ရွင္.အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိးရွိသလဲ ေနာ္။
လင္ - ဟုတ္ပါ.၊ မင္းဓါတ္ပံုကို ၾကည္.ၿပီး ငါ.ကုိယ္ငါ ၿပန္ေမးၾကည္.တယ္
"ဒီထက္ဆုိးတဲ. အခက္အခဲ ဘာရွိနုိင္ဦးမွာလဲ" လို႔ ။

မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မေသခင္ သုတၱန္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုေရာေဘဒ သုတၱန္”
မွာ မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀ အရည္အေသြး ေတြကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း
ေဟာၾကားထား ပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတိုင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လိုတဲ့
လူသားတိုင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓါတ္ အရည္အေသြး၊ ဘ၀
အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းဆံုး ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀ မကင္းေတာင္ နည္းႏိုင္သမွ်
နည္းရပါမယ္။ အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး
လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရပါမယ္။


Show/Hide

ၿပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း၊ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ အေၾကာင္းေတြကို
မလိုအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနၿပီး စိတ္ပင္ပန္း မေနသင့္ပါဘူး။ မေသခင္
ကိုယ္တကယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ ခ်ထားၿပီး
လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေဒါသမီး မေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ရ
ပါမယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသ ထြက္တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္း တစ္ေန႔ေသ၊
ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ ဘာလို႔ေဒါသ ထြက္ေနဦးမွာလဲ။

ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တိုေတာင္းလွတဲ့
ဘ၀ေလးကို စိတ္ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ဘာလိို႔ အခ်ိန္ ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။
စိတ္ေအးေအး၊ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ထားတတ္ဖို႔
အေရးၾကီးပါတယ္။

ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊
ဂုဏ္ၿပိဳင္တတ္တာ မ်ိဳးလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ
လူတကာ လွည့္ၾကြားေနရတဲ့ အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ား
အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာ မို႔လဲ။

လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္းလုိ႔
ေနာင္တရ စိတ္ ပူပန္ေနတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊ သတိမွန္ရတဲ့
အခ်ိန္ကစၿပီး လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္
ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ႏႈတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ ေျပာသူလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။
အပိုစကားေတြ၊ အက်ိဳးမဲ့ စကားေတြကို စိတ္ထင္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔
ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္သလို၊ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ
ရွိမလာႏိုင္ပါဘူး။

မေသခင္ ကာလေလးက တိုတုိေလးမို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ ေတြးေတာၿပီးလည္း
အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ျပန္မရႏိုင္တဲ့ အတြက္
လက္ထဲ ေရာက္လာသမွ် အခ်ိန္တိုင္းကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ အျပည့္နဲ႔
အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ ရပါမယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ဘ၀ကုိ ပံုေဖာ္
တပ္မက္ေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀ မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔
ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး ေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။
ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္း
စိတ္နာေနလို႔ အပိုပါပဲ။

ကံ ကံရဲ႕အက်ိဳးမရွိ၊ ေရွးဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိ
ေတြလည္း ကင္းရွင္းေနရ ပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊ အလုပ္မွားရင္
အက်ိဳးတရားလည္း မွားၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာေကာ သံသရာမွာပါ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ
ပင္လယ္ေ၀ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကိေလသာ ျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ
ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ
သူရဲေကာင္း အစစ္ပါ။

ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ
လွံဳ႕ေဆာ္တာမ်ိဳး လံုး၀ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ အံ့ဖြယ္ ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာ
ဖန္တီးျပၿပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ ပရိသတ္ မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမဲေရာင္ ဆိုးေနတာပါပဲ။

လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ ဘ၀ကို အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလို၊ ၀န္တိုမႈ
(ဣႆာ၊ မစၦရိယ) ကိုလည္း တြန္းလွန္ႏိုင္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုတဲ့စိတ္၊
ကိုယ့္လိုျပည့္စံုမွာ ၀န္တိုတဲ့စိတ္ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ သူဟာ မေသခင္က
ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိ အေလာင္းေကာင္ပါပဲ။

ကိုယ္အျပဳအမူ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ ႏႈတ္အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေန သေဘာထား
ၾကမ္းတမ္းသူ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။

ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ (သီလမရွိသူ) ကို ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာ
စက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား
ပ်က္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

ခ်စ္ခင္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္
လွဳံ႕ေဆာ္သူ၊ ကုန္းတိုက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊
သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔ သူ၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေန ၾကတာကို မနာလို ၀န္တိုျဖစ္ၿပီး
ကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္တဲ့ သူေလာက္ က်က္သေရ ယုတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ
မရွိေတာ့ပါဘူး။

မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါး ေျခာက္ေပါက္ကေန
အဆင္း၊ အသံ၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ သေဘာတရားလို႔ ေခၚတဲ့ အာရံု
ေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘ အစရွိတဲ့ ကိေလသာ ေရအလ်င္ေတြ စီးဆင္း မသြားေအာင္
ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ရပါမယ္။ ျမင္- ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား- ၾကားကာမွ်နဲ႔
ၿပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္ တရားကို ပြားမ်ားႏိုင္ရင္ ကိေလသာေရ စီးဆင္းမႈ
ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

မာနလြန္ကဲၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။
မာနႀကီးတယ္ ဆိုတာ အထင္ႀကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ ပညာ၊ အာဏာ သူမ်ားထက္
သာတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အထင္ႀကီးေန တာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ၊ တကယ္မဟုတ္ ပါဘူး။

မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရ
ပါမယ္။ ေလာကီဉာဏ္သာ မက ေလာကုတၱရာ ဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ဘယ္အရာမ်ိဳး မဆို ကိုယ္ေတြ႔အသိ မပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့ သူလည္း
မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ သိသင့္ သိထိုက္တာ မွန္သမွ် သူတစ္ပါး ပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုး၊
သူတစ္ပါး ေျပာတာ ယံုေနရံုေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘဲ ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကုိယ္တိုင္
ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရပါမယ္။

ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ အခါမွာလည္း
လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမႈေရး လာဘ္လာဘလို႔ ေခၚတဲ့
ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ စီးပြားရာထူး တိုးတက္မႈ၊ သံသရာ ေကာင္းစားမႈေတြကို
လံုး၀ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ စိတ္၊
သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေစ လိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကရပါမယ္။

အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မတက္၊
စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ ရွိရပါမယ္။

သက္ရွိသက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ တပ္မက္စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး
ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ ေနာက္မွာ
ဆင့္ပြား အကုသိုလ္ စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြ တြဲပါမလာေအာင္
ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပါပဲ။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေတာ့လည္း ဒါမစားရ မေနႏိုင္၊ ဒါမေသာက္ရ မေနႏိုင္
တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမႈ ကင္းရွင္းရ ပါမယ္။ ရသ တဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္
ေစာင့္စည္းႏိုင္ရ ပါမယ္။

ကိုယ္အျပဳအမူ ျဖစ္သမွ်၊ စိတ္အေနအထား ျဖစ္သမွ်ကို အျမဲ သတိကပ္
ရွဳမွတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ် အာရံုေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို
မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရွဳႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

ကိုယ့္အထက္ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့
မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္း လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ မာနသံုးမ်ိဳးလံုး
ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ေသၿပီးရင္ အသက္ေကာင္၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀ လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ သႆတ ဒိ႒ိ၊
ေသၿပီးျပတ္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္း
ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါး ရွိေနရင္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ
ကေမာက္ကမ ျဖစ္ၿပီး သံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ ေျမ
စတဲ့ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳ ေတြကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေျမဆုိၿပီး
ငါစြဲႀကီးႀကီး၊ ငါ့ဥစၥာ အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳး
ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့
အလုပ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

ကိေလသာ အရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေန ပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတို႔က ကိေလသာ
အရင္းခံတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား စြပ္စြဲလာရင္လည္း မတုန္မလွဳပ္
သည္းခံႏိုင္ရ ပါမယ္။

“တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား” ဆိုတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ
ရွိေနရပါမယ္။ အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ရွိခ်င္တာ
မရွိလို႔လည္း မပူပန္ေတာ့ဘူး။ ရွိၿပီးတာ မရွိလို႔လည္း မဆူညံေတာ့ ပါဘူး။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံၿပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ
လုပ္တဲ့ အဂတိ လိုက္စားမႈလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ
မလုပ္ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔
အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။
လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေဆာင္ငင္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။

မလုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ၿပီး လုပ္သင့္တာ အားလံုး
အၾကြင္းမဲ့ ေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကို
ရပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားက အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္း
ေသေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး၊ ဒုကၡဆိုးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အႏႈိင္းမဲ့
နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏိုင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး၊ ပဓာန
အက်ဆံုးကေတာ့ ကိေလသာ ေခါင္းပါးေရး အလုပ္၊ ကိေလသာ အျမစ္ျပတ္ေရး အလုပ္ပါပဲ။

ကိုယ္သန္႔သူနဲ႔ စိတ္သန္႔သူ

တခါက အထက္အညာ ျမိဳ႔ကေလးတျမိဳ႔တြင္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္ေသာ လူတဦးရွိသည္။
သူသည္ အစားအေသာက္စားရာ၌ သူတပါးႏွင့္ ဇြန္းပန္ကန္ ခြက္ေယာက္ခ်င္း
ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ မစားႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ျပီး
ဘယ္ေတာ့မွ မစားပါ။ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို
ပထမဦးစြာ အျပီးႏႈိက္ယူထားလိုက္သည္။ သူတပါး ႏႈိက္ျပီးသား ထမင္းဟင္းကိုမူ
ေနာက္ထပ္ မႏိုက္ေတာ့ပါ။ ေရွးက လက္ရည္တျပင္တည္း စားၾကပံုကို ေျပာျပလွ်င္
ေအာ့ႀကီး အန္ႀကီးျဖစ္၍ ေရွာင္သြားတတ္သည္။
Show/Hide

တခုေသာေႏြဦးေပါက္တြင္ သူသည္ မသြားဖူးေသာ ခရီးတခုကို သြားရသည္။ သူႏွင့္
ခရီးသြားမည့္အေဖာ္မ်ား ေရာက္ခ်ိန္တန္လ်က္ ေရာက္မလာေသာေၾကာင့္
တဦးတည္းထြက္ခါြလာခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းခရီး အေျခအေနကို မသိေသာေၾကာင့္
ထမင္းကို အ၀စားခဲ့သည္။ အထုပ္ျဖင့္လည္း ထုပ္ယူလာခဲ့သည္။ ေရကိုလည္း
ဘူးေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ထည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ
အရိပ္အာ၀ါသနည္းသည့္အျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ပူျပင္းလွေသာေၾကာင့္ ေရခဏခဏ
ေသာက္ရသည္။ မၾကာမီ ေရကုန္သြားေလသည္။

ေနမြန္းတိမ္းေသာအခါ ပို၍ ပူလာျပီး ေခၽြးကပိုထြက္လာသည္။ ေရအလြန္ဆာလာသည္။
ေနာက္ ခရီးတတိုင္ အတြင္း ေရမေတြ႔လွ်င္ ေသရခ်ည္ရဲ႔ဟုပင္ ညည္းမိေလသည္။
သို႔ေသာ္ ခရီးတတိုင္ မသြားရပါ။ ကုန္းကေလး တခုကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္
ဆီးပင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဇရပ္အိုတခုကို ေတြ႔ရသည္။ ဇရပ္၏
ေရွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေရအိုးစင္ကေလးတခု ရွိ၏။ သူသည္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္။
ဇရပ္သို႔ အေျပးတပိုင္းသြားျပီး ေရအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရမွာ
တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ တယ္ကံေကာင္းပါလား-ဟု တကိုယ္တည္း ေျပာျပီး
ခ်ိတ္ထားေသာ အိုးမႈတ္ခြက္ျဖင့္ ေရတခြက္ ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္
ခ်က္ခ်င္းမေသာက္ဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္ ေသးသည္။

ဤေရမႈတ္သည္ သူတကာ ေသာက္သံုးေသာ ေရမႈတ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လက္ျဖင့္ကိုင္သူက
ညာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသာက္မည္။ ညာလက္ျဖင့္ကိုင္သူက
ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေသာက္မည္-စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားသည္။
ထို႔ေနာက္ ဤဘက္ကေတာ့ မည္သူမွ ေသာက္မည္မဟုတ္-ဟု ယူဆကာ ေရမႈတ္ကို
လက္ကိုင္တပ္ရာဘက္မွ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ ေရႏွစ္မႈတ္ သံုးမႈတ္ေလာက္
ေသာက္ျပီးမွ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ဇရပ္ေပၚ တက္နားလိုက္သည္။

သူေရေသာက္ေနစဥ္ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို စိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးတစံုကိုမူ
သူသတိမထားမိလိုက္ေခ်။ ဇရပ္ေပၚထိုင္ျပီး ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုးကစားလိုက္မွ
မလွမ္းမကမ္း ဆီးပင္ေအာင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္တေယာက္ကို
ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုလူမွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခ၊ လက္၊ ႏွာေခါင္းမ်ားပင္
မပီျပင္ေတာ့။ ဦးေခါင္းပတ္ပတ္လည္ ဦးထုပ္ေဆာင္းသည့္ တ၀ိုက္တြင္
အေရဖတ္မ်ားက လန္ေနေသးသည္။ နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္းကလည္း ေခၽြးေတြလား၊ ဘာေတြလဲ
မသိ။ အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနသျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္ ငံ႔ုငံ႔ု သုတ္ေနရသည္။

ထိုေရာဂါသည္သည္ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးျဖင့္ တခ်က္ ငံ႔ုသုတ္လိုက္ျပီး ဇရပ္ေပၚက
လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဒီမွ ာ ဇရပ္ေပၚက လူႀကီး ကၽြန္ေတာ္တခုေလာက္
ေမးပါရေစ။ ထိုအခါ ဇရပ္ေပၚကလူက ေရာဂါသည္ႀကီး သူ႔အနား လာမည္စိုး၍
ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္ ေျပာပါ ေျပာပါ ၾကားပါတယ္-ဟုဆိုသည္။
လူႀကီးမင္း-ေစာေစာက ေရေသာက္တာ ေရမႈတ္လက္ကိုင္ဘက္က ဘာျဖစ္လို႔
ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ရ တာပါလဲ ခင္ဗ်ား-ဟု ေရာဂါသည္က ေမး၏။

ေၾသာ္-ဒါလား က်ဳပ္က ဘယ္အရာမဆို သန္႔မွႀကိဳက္တာဗ်။ သူတကာ ေသာက္တဲ့
ခြက္ႏႈတ္ခမ္းကေနျပီး က်ဳပ္ေရမေသာက္ႏိုင္ဘူးေလ-ဟု ဆိုလွ်င္ ေရာဂါသည္က
သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္ဘ၀က သူမ်ားအေပၚ
မာန္မာနႀကီး တခြဲသားနဲ႔ မတူမတန္ ဆက္ဆံခဲ့မိလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ အခု ဒီဘ၀မွာ
အနာႀကီးေရာဂါသည္ လာျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ
ရွိေစေတာ့ဆိုျပီး လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ငါးပါးပဥၥသီ ျမဲခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္သူ႔အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေကာင္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို
တိရစၧာန္တေကာင္လို ဆက္ဆံၾကိမ္းေမာင္းၾကရင္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မရွိပါဘူး။
သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္လဲ ဒီလိုေနမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး
အမ်ားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု
အမ်ားအသံုးျပဳတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာေတာင္ တက္မနားဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေနတာကိုသာ
ၾကည့္ပါ။

ေနာက္ျပီး မလြဲမေရွာင္သာလို႔ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုးမွာ ေရေသာက္ရရင္လဲ
အမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားေသာက္တဲ့ခြက္ရဲ႔ ဘယ္-ညာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက
မေသာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမေသာက္တဲ့ လက္ကိုင္ဘက္ကသာ ကတ္သီးကတ္သတ္
ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ လူႀကီးမင္းကလဲ ကၽြန္ေတာ့လိုပဲ ကတ္သီးကတ္သတ္
လက္ကိုင္ဘက္က ေသာက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေမးမိတာပါ-ဟု
ႏွာတရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဇရပ္ေပၚမွ လူဇီဇာေၾကာင္ႀကီးမွာ
မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ေသာက္ျပီးေသာ ေရမ်ားသာမက
စားျပီးသား အစာမ်ားပါ အကုန္ အန္ခ်ေလေတာ့သည္။

ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဇရပ္အိုေနရာတြင္ သစ္လြင္လွပေသာ
ဆင္၀င္စမုတ္ႏွင့္ ဘံုအဆင့္ပါရွိေသာ ဇရပ္ႀကီးတေဆာင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို
ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုဇရပ္ႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားရံုမက ဆင္၀င္စမုတ္၏
တဖက္တခ်က္တြင္လည္း ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ ေရအိုးသံုးလံုးစီ ရွိေသာ ေရအိုးစင္
လွလွကေလးမ်ားက ေနရာယူထားေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇရပ္၏ေတာင္ဘက္
မလွမ္းမကမ္းတြင္လည္း ေရတြင္းႀကီးတတြင္းက ေရငင္ေမာင္းတံႏွင့္ ပံုးႏွင့္
အသင့္ရွိေနျပန္သည္။ ေသာက္သံုးရံုမက ခ်ိဳး၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီဇရပ္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔အတြက္ အလြန္တရာ
ေက်းဇူးမ်ားလွေသာ နားခိုစရာစခန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ထိုဇရပ္၌ နားခို၍
ခရီးဆက္ၾကရေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ဇရပ္တကာေကာင္းမႈရွင္ႀကီးကို မွန္းေမွ်ာ္၍
ေမတၱာပို႔သကာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားၾကကုန္၏။

အမ်ားျမင္ေလာက္ရာ ဇရပ္တေနရာတြင္ ေရးထိုးထားေသာ ေကာင္းမႈရွင္အမည္
ကမၸည္းစာတန္းကလည္း ထူးျခားလွသည္။ အညၾတ လူသူေတာ္ႀကီးကို ရည္စူး၍
------ျမိဳ႔ေန ဦးသန္႔စင္+ေဒၚမယ္အိုတို႔၏ ေကာင္းမႈ-ဟူ၏။
ဦးသန္႔စင္-ဟူသည္မွာ ဦးဇီဇာေၾကာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သူသည္
အနာႀကီးေရာဂါသည္၏ ပညာေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည့္ေန႔ကစျပီး အျမင္မွန္
ရသြားသည္။ ေနာင္တတရားလည္း ရသြားသည္။ သူ၏ အမ်ားအေပၚ ရြံရွာတတ္ေသာ
ဇီဇာေၾကာင္မႈ စိတ္ဆိုးႀကီးကို အမ်ားႏွင့္ အဖန္တလဲလဲ
ေရာေႏွာစားေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွိမ္နင္းပစ္လိုက္သည္။ ၾကာလာေသာအခါ
ရြံရွာတတ္ေသာစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ရံုမက လူငယ္မ်ားနဲ႔အတူ
လက္ရည္တျပင္တည္းပင္ စားျပလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း
ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႔ကို ျမိဳ႔ေနလူထုမ်ားက မ်ားစြာ အံ႔ၾသၾကေလသည္။
တကယ္တမ္းတြင္ သူသည္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္ကလြဲ၍ စိတ္ရင္းသေဘာ
ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို
ခံရသည္။ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ စီးပြားမွာလည္း ဒီေရအလား
တိုးတက္လာေလသည္။

ယခင္က သူသည္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည္အထိ
အိမ္သူသက္ထားမရွိခဲ့ေပ။ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို ျပဳျပင္လိုက္သည္မွစ၍
ျမိဳ႔ေမတၱာကို ခံယူရရွိရံုမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေခ်ာအလွ မယ္အိ၏
ေမတၱာတံ႔ုျပန္မႈကိုပါ ရရွိခဲ့ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ သူသည္
ေျခာက္ကပ္အထီးက်န္လွေသာ ဘ၀မွ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘ၀သို႔
ေရာက္ရွိခဲ့ပံုကို ေတြ႔မိေလတိုင္း သူ႔ကို ပညာသားပါပါျဖင့္ ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ
ေရာဂါသည္ႀကီးကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ထိုေ႔ၾကာင့္ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ
မဂၤလာတရားႏွင့္အညီ ထိုေက်းဇူးရွင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားကို
ေအာက္ေမ့ေသာအားျဖင့္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရာ ဇရပ္အိုႀကီးေနရာတြင္ ဇရပ္ႏွင့္
ေရတြင္းမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုဇရပ္ကို လူသူေတာ္ဇရပ္ႀကီးဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ လူသူေတာ္မွ
မည္သို႔မည္ပံု ေျပာင္းလဲသြားသည္မသိ။ ဖိုးသူေတာ္ဇရပ္ဟု ေခၚၾကျပန္သည္။
၄င္းဇရပ္အနီးမွ ေတာင္ကုန္းကိုကား ဇရပ္ကုန္းဟု ေခၚၾကကုန္၏။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာေသာအခါ ဇရပ္ႀကီးမရွိေတာ့ဘဲ ေရတြင္းကို
ဗဟုိျပဳ၍ လူေနအိမ္ေျခမ်ား ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုရြာ၏ အမည္သည္လည္း
ဇရပ္ကုန္းရြာဟု တြင္ေလသတည္း။

ထိုဇရပ္ကုန္းရြာ၏ အေနာက္စူးစူး ကုန္းေစာင္းကေလးတြင္ အေ၀းမွျမင္ႏိုင္ေသာ
ေက်ာက္ပံုစုစုကေလးမွာ ေရွ႔ယခင္ကစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ရွိေနပါေသးသည္။
ထိုေက်ာက္ပံုကေလး၏ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ လူသူေတာ္ႀကီး
ထာ၀ရအိပ္စက္အနားယူလ်က္ ရွိသည္ကို ဦးသန္႔စင္ သိမသြားပါေခ်။

ထို႔ထက္ပို၍ ဆိုရပါလွ်င္ ဦးသန္႔စင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္က
လူသူေတာ္ႀကီးသည္ ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရကို သူ႔ခြက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးပါရန္
ေတာင္းပန္၍ ရမည့္သူကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ ဦးသန္႔စင္ ေရာက္လာ၍
ေရေသာက္ပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ေရေတာင္းရန္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ျပီး
ေရေသာက္ျပီးေလဟန္ျဖင့္ ဦးသန္႔စင္ကို ဆံုးမခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္တမ္းတြင္မူ သူသည္ မည္သည့္အခါမွ အမ်ားေသာက္ေရအိုးတြင္ ေရေသာက္ေလ့
မရွိပါ။ ထိုေန႔ကလည္း ေရမေသာက္ဘဲ အငတ္ခံသြားခဲ့ေပသည္။

ထို႔အျပင္ သူသည္ မိမိ၏ လက္ရွိဘ၀ခရီးႀကီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရေတာ့မည္ကို
ရိပ္စားမိေသာအခါ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေစာင္းသုိ႔သြားျပီး
က်င္းကိုကိုယ္တိုင္တူးကာ ၀င္ေရာက္အိပ္စက္ျပီး မိမိဇာတ္ကို မိမိဘာသာ
သိမ္းခဲ့ ပါသည္။ ေနာက္တေန႔ ႏြားေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ ေလမွာ
တလူလူလြင့္ေနေသာ စြပ္က်ယ္အျဖဴ မည္းညစ္ညစ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ေရးထားသည့္
ေျမဖို႔ေပးခဲ့ၾကပါ-ဟူေသာ စာကိုျမင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက
သနားကရုဏာသက္မိေသာေၾကာင့္ ေျမဖို႔ရံုသာမက အနီးအနားရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို
ယူေဆာင္စုပံုျပီး မွတ္တိုင္ကေလးတခုပါ စိုက္ထားေပးခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ကြယ္လြန္သူ ဦးသန္႔စင္တေယာက္ သိမသြားခဲ့ပါေခ်။
အကယ္၍ သူသာ သိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္---
Note: forward mail မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

အေတြးပြားႏိုင္ၾကပါေစ။

ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ေရးထားတယ္ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ စကားလံုးေတြဟာ အေတာ္ေလး
ေတြးလို႔ေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ၿပီး အားလံုးကို မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ၿပီးမွ ထိုက္သင့္တဲ့
လူနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရၾကတယ္။ ဒါမွ က်ေနာ္တို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ လူနဲ႔
ေတြ႕ခြင့္ရလို႔ ဒီအခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားႏိုင္မယ္။


ေပ်ာ္ရႊင္မႈ တံခါးေပါက္ ပိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ တံခါး တစ္ေပါက္
ပြင့္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပိတ္သြားတဲ့ တံခါးကို
ေငးမႈိင္ထိုင္ေတြး ေနတာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ပြင့္လာတဲ့ ေနာက္တံခါးကို
သတိမမူလိုက္မိေတာ့ဘူး။



Show/Hide

အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ...
ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ အတူထိုင္ရင္း ဘာစကားမွ မေျပာလိုက္ရဘဲ ေငးေမာၿပီး
ခြဲခြာသြားၾကေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ တူမတူႏိုင္တဲ့ စကားလံုးေတြ
ကိန္းေအာင္းသြားေစတာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပါ။


က်ေနာ္တို႔ မဆံုး႐ႈံးမခ်င္း ဘာေတြ ပုိင္ဆိုင္ထားသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔
သတိမထားမိၾကဘူး။ အဲဒီအတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ ေရာက္ရွိလာတဲ့
အခ်ိန္က်မွ အရင္က ဒါေတြ ဘ၀မွာ လစ္ဟာေနခဲ့ပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။


တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျပႆနာတက္ဖို႔ မိနစ္ပိုင္းပဲ လုိတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
သေဘာက်ဖို႔ နာရီပိုင္းေလာက္ အခ်ိန္ေပးရမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔
ဆိုရင္ ရက္အနည္းငယ္ အခ်ိန္ၾကာသြားေကာင္း ၾကာသြားမယ္။ ဒါေပမယ့္
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ဖို႔ေတာ့ တစ္ဘ၀စာေလာက္
အခ်ိန္ယူရလိမ့္မယ္။


အျမင္အာ႐ံုေနာက္ မလိုက္ပါနဲ႔။ လွည့္ဖ်ားတတ္တယ္။ ဥစၥာဓနေနာက္ မလိုက္နဲ႔။
ကုန္ဆံုးတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ ရွိမွာပဲ။ သင့္ကို ျပံဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူကိုေတာ့
တန္ဖိုးထားေစခ်င္တယ္။ ေမွာင္ရိပ္ခိုေနတဲ့ ေန႔စြဲေတြကို
ထြန္းလင္းေပးႏိုင္တာ အျပံဳးပဲရွိတယ္ေလ။


မက္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ မက္လိုက္ပါ။ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ သြားလိုက္ပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ
အသက္ တစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးဆိုတာ
တစ္ခါတည္းပဲ ရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။


ခ်ဳိသာတဲ့ လူသား ျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရွိပါေစ။ သန္စြမ္းသူ
ျဖစ္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့ အခက္အခဲ ရွိပါေစ။ လူသားဆန္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့
ပူေဆြးမႈေတြ ရွိပါေစ။ ေပ်ာ္ရႊင္သူ ျဖစ္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိပါေစ။


သူမ်ားရဲ႕ ေနရာကေန အျမဲ ၀င္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ သင့္ကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္မယ့္
ခံစားခ်က္ေတြဟာ တျခားသူကိုလည္း နာက်င္ေစမွာ မလြဲပါဘူး။


သင့္ ႏွလံုးသားကို ျပံဳးရႊင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူကို ရွာပါ။ သင့္ရဲ႕
အိပ္မက္ေတြထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ အျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ေလာက္ေအာင္
လြမ္းဆြတ္ေစခဲ့တဲ့ စကၠန္႔တိုင္းဟာ သင့္ဘ၀ရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့
ရတနာေတြပါ။


အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး လူသားေတြ အတြက္ အရာအားလံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ဖို႔
မလိုအပ္ပါဘူး။ သူတို႔ အနီးအနားမွာ ျဖတ္သန္း သြားလာေနတဲ့ အရာအားလံုး
နီးပါးကိုပဲ တန္ဖိုးထားလိုက္တာပါ။


အခ်စ္ဟာ အျပံဳးနဲ႔ စတင္တယ္။ အခ်စ္ေၾကာင္႕ဘဲ သင္ဟာ ရွင္သန္လာၿပီး
မ်က္ရည္နဲ႔ အဆံုးသတ္တယ္။


အထြန္းေတာက္ဆံုး အနာဂါတ္ဟာ ေမ့ေပ်ာက္သြားတဲ့ အတိတ္မွာပဲ အျမဲ
အေျခခံပါတယ္။ အတိတ္က နာက်င္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြကို ထြက္သြားခြင့္
မေပးရင္ေတာ့ သင္ဟာ ဘ၀ခရီးကို ဘယ္လိုမွ ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။


ေမြးဖြားလာတုန္းက သင္ဟာ ငိုေနတယ္။ သင့္ ေဘးပတ္လည္က လူေတြ အားလံုး
ျပံဳးေနၾကတယ္။ သင္ ေသသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ အခုကတည္းက
ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ သင့္ပတ္လည္က လူေတြ အားလံုး
ငိုေနၾကေပမယ့္ သင္ဟာ ျပံဳးေနႏိုင္သူ တစ္ဦးေပါ႔။